ΟΙ ΓΕΡΟΒΟΛΕΣ

            Εξιστόρηση   του   Ανδρέα   Παππά  του  Λάμπρου   και  του αδερφού του Γεώργιου:

            Το Νοτιοανατολικό κομμάτι της λιμνοθάλασσας Λογαρού ήταν κλεισμένο με παλούκια και καλαμωτές. Από τα μπουχαράδια, στο Γερανό, στα Καμάκια και ως τη Γεμέν (Γερανός και Καμάκια είναι νησάκια). Όλο αυτό το κομμάτι ήτανε κλεισμένο και απαγορευόταν το ψάρεμα στους ελεύθερους ψαράδες, είτε με το καμάκι είτε με τα παραγάδια. Το καθεστώς αυτό υπήρχε ακόμη και επί Τουρκοκρατίας. Την εποχή εκείνη την λίμνη την εκμεταλλευόταν ιδιώτης με το προσωνύμιο «Τρικαλινός». Δεν μπορούμε να διασταυρώσουμε αν το προσωνύμιο του οφειλόταν στο επίθετο η στην καταγωγή του.

            Πολλές φορές οι ψαράδες δεν έβρισκαν ψάρια στη λίμνη να ψαρέψουν. Ταυτόχρονα  περνούσαν τις γυροβολιές και έβλεπαν μέσα να γίνεται χαλασμός από τα ψάρια. Οι Μυτιώτες βλέποντας την αδικία και την πιθανότητα διαιώνισή της αποφάσισαν να το διεκδικήσουν. Τις συνέπειες τις γνώριζαν. Πολλές φορές ήρθαν αντιμέτωποι με το Λιμεναρχείο και αρκετές φορές το σκάφος του Λιμενικού έσερνε τα πριάρια των ψαράδων ως την Πρέβεζα, τα οποία γύριζαν αργά το βράδυ νηστικοί και καταβεβλημένοι. Επίσης αρκετές φορές κρύβονταν από τους χωροφύλακες στον Κοψιά και στον Μιλχιά, στις όχθες του ποταμού Λούρου.

            Εκείνη τη μέρα όλοι οι Μυτιώτες ήταν στη λίμνη με τα πριάρια τους. Όπως πάντα σε τέτοιες αποφάσεις, μπροστά και στο πλάι οι μεγάλοι και πίσω όλοι οι άλλοι. Δεν άργησαν να φτάσουν στις γυροβολιές και με πρωτεργάτη τον Μπάρμπα Κολιό, χρησιμοποιώντας σουγιάδες και χειροκάσαρα, ξήλωσαν τις καλαμωτές και όλοι μαζί μπήκαν μέσα για ψάρεμα. Τα χέλια ήταν τόσα πολλά που κάθε φορά που κάρφωναν το καμάκι στη θάλασσα έπιαναν δυο με τρία χέλια. Φυσικά αυτό δεν κράτησε πολύ διότι τους αντιλήφθησαν οι φύλακες.

            Κάποια ημέρα στο καφενείο, ο Περικλής Παππάς, εγγονός του Μπάρμπα Κολιού, μας διηγήθηκε την κατάληξη που είχε η ιστορία. Ανέφερε ότι, όπως είχε μάθει κατευθείαν από τον παππού του,  ο ίδιος μαζί με τον Δημήτριο Παππά (Μήτσο Διοχάρη) ταξίδεψαν με τα πόδια στην Αθήνα και συνάντησαν τον τότε Πρωθυπουργό της χώρας, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, του εξήγησαν την επικρατούσα κατάσταση και εκείνος κατανοώντας το πρόβλημα, τους έδωσε έγγραφο με το οποίο έδινε απαλλαγή στους υπόδικους Μυτιώτες. Με τον τρόπο αυτό στη δίκη που πραγματοποιήθηκε στο δικαστήριο της Πρέβεζας αθωώθηκαν όλοι και από τότε οι Μυτιώτες και οι ψαράδες των υπόλοιπων χωριών ψάρευαν ελεύθερα σε όλη την έκταση της Λογαρού με το καμάκι και τα παραγάδια.   

            Οι ψαράδες που είναι σίγουρο ότι συμμετείχαν σε εκείνη την κίνηση είναι: Μιχάλης Χρήστου, Νικόλαος Παππάς, Νέστορας Καλαμπόκης, Σταύρος Πάνου, Χρήστος Κοτσαρίνης, Ηλίας Κοτσαρίνης και Δημήτριος Παππάς. Δυστυχώς δεν έχουν διασταυρωθεί τα στοιχεία για τους άλλους χωριανούς, όμως είναι σίγουρο ότι δεν ήταν μόνο αυτοί αλλά όλο το χωριό.