ΤΟ ΣΚΑΛΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΛΑΚΙ

            Ακολουθώντας  τον  χωματόδρομο,  πριν  φτάσεις στη λίμνη, βλέπεις το αυλάκι από την αρχή ως το ξεμπουκάρισμα, περίπου εκατό μέτρα μήκος και πλάτος ίσα που χωράει δυο πριάρια. Πριν τον πόλεμο ήταν λίγο παραπάνω από το μισό και έφτανε ως το παράβλακο, όπως μαρτυρούν οι παλαιοί.

            Μετά τον εμφύλιο, κάτοικοι άλλων χωριών, με την εύνοια των αρχών, εξανάγκασαν τους Μυτιώτες και δια της βίας άνοιξαν το αυλάκι και το έφτασαν στο σημερινό του μήκος. Η αρχή του αυλακιού και η περιοχή γύρω από αυτό λέγεται μέχρι και σήμερα ΣΚΑΛΩΜΑ. Στο σκάλωμα άραζαν όλοι οι ψαράδες τα πριάρια τους. Εκεί περίμεναν οι έμποροι με τ’ άλογα και με τις σούστες (κάρα), όπου αγόραζαν τα χέλια και τα γουβιά των αγκιστρολόγων. Τον χειμώνα με τις παγωνιές αγόραζαν τσιπούρες (χσόφες), λαυράκια και κεφάλους από τους καμακάρηδες, οι οποίοι ήταν οι ίδιοι ψαράδες που επέστρεφαν από το ξυλόδιχτο.

            Ως τις αρχές της δεκαετίας του 1980, στο σκάλωμα υπήρχαν και άλλες δραστηριότητες. Για παράδειγμα, την Άνοιξη και το Καλοκαίρι πήγαιναν για ξύλα στη Σαλαώρα και στο Ράμα. Από την Σαλαώρα έφερναν γκορτσιές και ασφάκες ενώ από το Ράμα (περιοχή μεταξύ Αϊ Νούφρη και Αετό) κόπλα (ξύλα που ξέβραζε η θάλασσα). Ορισμένοι έμποροι (τότε λέγονταν ψαροπούλοι) πήγαιναν χαράματα με το πριάρι από το σκάλωμα στην Κορωνησία και αγόραζαν ψάρια τα οποία στην συνέχεια γύριζαν και τα πουλούσαν.

            Στο Σκάλωμα επίσης το καλοκαίρι οι ψαράδες τραβούσαν τα πριάρια στην στεριά για συντήρηση, όπως καλαφάτισμα, στοκάρισμα και πίσσα τα γερασμένα σκαριά και βάψιμο με χρώμα και Μοράβια τα καινούργια.