ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΨΑΡΕΜΑ ΣΤΟΝ ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ

            Εκτός από το ψάρεμα στην λιμνοθάλασσα Λογαρού με το καμάκι και τα παραγάδια, οι Μυτιώτες ασχολούταν και με το ψάρεμα στον Αμβρακικό με δίχτυα αλλά και ορισμένοι με την Πριά με το καμάκι. Για λιμάνι είχαν το μεγάλο αυλάκι που περνά πάνω από το Ψαθοτόπι και χύνεται στον Αμβρακικό στην θέση «Κουκλιά». Τα πριάρια αράζανε στο ύψος του παλαιόκαστρου ή Φιδόκαστρου όπως το έλεγαν από παλιά. Η απόσταση από το χωριό ήταν περίπου μία ώρα πεζοπορία μέσα από τα νερά, τις αρμύρες και τις χαρχάρες που πάταγες και σου δάγκωναν τα ξυπόλυτα πόδια.

            Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για το κάστρο αυτό. Ορισμένοι υποστηρίζουν πως ήταν ένα από τα παλάτια της Βασίλισσας Αμβρακίας. Κάποιοι άλλοι πως το κάστρο έχει σχέση με την περίοδο των Ενετών. Για τον λόγο αυτό αναμένουμε τυχόν πληροφορίες από τους αναγνώστες μας σχετικά με το παλαιό αυτό κάστρο που βρίσκεται τόσες δεκάδες χρόνια στην περιοχή μας.

               Το  κάστρο  αυτό  οι  ντόπιοι το λέγανε Φιδόκαστρο, διότι όσο περισσότερο το πλησίαζες τόσα περισσότερα φίδια συναντούσες. Σύμφωνα με τον τοπικό μύθο, μέσα στο κάστρο κάτω από τις μεγάλες πέτρες υπήρχαν 3 κάσες κρυμμένες. Η πρώτη περιείχε κάρβουνα, η δεύτερη θησαυρό και η τρίτη φίδια. Πολλοί ψαράδες του χωριού ισχυρίζονται πως πολύ παλιά υπήρχε πλακόστρωτος δρόμος από το κάστρο έως την Αρχαία Νικόπολη δια μέσω της Λογαρού. Την θεωρία αυτή την στηρίζουν στο γεγονός ότι πολλές φορές κατά την διάρκεια του ψαρέματος τα καμάκια τους χτυπούσαν πάνω σε πέτρες, ειδικά Νότια του νησιού Καμάκια όπου σε πολλές περιπτώσεις έβλεπαν πέτρες στρωμένες στο βυθό.

            Στο  παλιό καφενείο του  Μπάρμπα Τάσου  υπήρχε ένα εικονισματάκι με την εικόνα της Αγίας Παρασκευής. Από το σημείο εκείνο έως το τέλος του σπιτιού του Ζώη Καλαμπόκη ο δρόμος έως το 1970 ήταν στρωμένος με πέτρες τις οποίες θάψανε κάτω από την άσφαλτο.

                  Επίσης,  σύμφωνα  με  το  έργο  «Δοκίμιο  Ιστορικόν  περί Άρτης και Πρεβέζης» (έκδοση 1884) του Σεραφείμ Ξενόπουλου, Μητροπολίτη Άρτης, έχουν καταγραφεί μαρτυρίες των ντόπιων κατοίκων της εποχής εκείνης για ύπαρξη στην περιοχή Χριστιανικού Ναού, η τοποθεσία του οποίου ήταν σε ένα σημείο με πανύψηλα δέντρα και πυκνή βλάστηση, στο οποίο δεν τολμούσε κανείς να πλησιάσει, διότι φημολογούταν ότι κάποιος κάτοικος που πλησίασε και επιχείρησε να αποσπάσει μία πλάκα από τα ερείπια του Ναού υπέστη μεγάλες συμφορές.