ΤΟ ΚΑΛΑΜΠΟΚΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΚΑΛΙΕΡΓΕΙΕΣ

                 Όπως  αναφέραμε  και  πιο πάνω, από τα λιγοστά χωράφια που είχαν οι κάτοικοι του χωριού, τα περισσότερα ήταν άγονα λόγω της αρμύρας και των ασπράδων που είχαν. Σ’ αυτά τα χωράφια οι Μυτιώτες έσπερναν καλαμπόκι, φασόλια, σιτάρι, βρώμη, σουσάμι κ.α.. Την δεκαετία του 1960 άρχισαν να σπέρνουν και βαμβάκι. Όταν άρχιζε η συγκομιδή της σοδιάς, υπήρχε αλληλοβοήθεια μεταξύ τους.

            Πριν κάνουν τις γεωτρήσεις τα περισσότερα σπαρτά ήταν ξερικά και γι’ αυτό δεν είχαν μεγάλες αποδόσεις στην παραγωγή. Οι γεωτρήσεις έγιναν την περίοδο περίπου που έγινε η βρύση της πλατείας. Όμως, παρόλο τις δυσκολίες, οι άνθρωποι αυτοί έβρισκαν τρόπους να συντηρηθούν, αξιοποιώντας κάθε τι που τους φαινόταν χρήσιμο. Όπως για παράδειγμα ο τρόπος που εκμεταλλευόταν το καλαμπόκι. Από το καλαμπόκι έπαιρναν τον καρπό και αφού τον αλέθανε στον μύλο του Μπέη που αναφέραμε πιο πάνω, δημιουργούσαν αλεύρι με το οποίο έφτιαχναν τις γνωστές κουλούρα και μπομπότα. Με τα φύλλα του καρπού τάιζαν τα ζώα και με τα κότσαλα (πυρήνας του καρπού) τροφοδοτούσαν τις φωτιές, τόσο για θέρμανση όσο και για το ψήσιμο της κουλούρας, της μπομπότας και των χελιών με την γάστρα στους φούρνους.