Μύτικας, 6 Μαρτίου 2017, ώρα 10:00 π.μ.

 Ο βοριάς, αν και με χαμηλότερη ένταση, συνεχίζει ακόμα το έργο του διατηρώντας την θερμοκρασία σε χαμηλά επίπεδα. Τα χθεσινοβραδινά σύννεφα έχουν αρχίσει να διαλύονται, επιτρέποντας στις δειλές αχτίδες του ήλιου να ξεπροβάλουν ορμητικές, γεμάτες διάθεση να επαναφέρουν την θερμοκρασία και την ηρεμία σε φυσιολογικά επίπεδα.

 Ξεκινώ για το «χωριό» παίρνοντας τον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στην πλατεία. Λίγες φτωχές καλημέρες και μερικά σκυθρωπά πρόσωπα συμπληρώνουν το πρωινό πάζλ της καθημερινότητας. Η χθεσινή καταιγίδα άφησε το στίγμα της στο μικρό μας χωριό. Οι κάτοικοι τριγυρνούν στα χωράφια τους και επιθεωρούν τις περιουσίες τους. Αγρότες και ψαράδες οι περισσότεροι που με μεγάλο κόπο προσπαθούν να γευτούν και να ρουφήξουν την ζωή ως το μεδούλι.

 Φτάνοντας στην πλατεία αντικρίζω τον αιωνόβιο πλάτανο να χορεύει στο ρυθμό του ανέμου. Η καμινάδα του καφενείου «τραγουδά γεμάτη κέφι», διατηρώντας τους θαμώνες ζεστούς και ευδιάθετους.

 Καλημερίζω και κάθομαι ήσυχα σε μια γωνιά του μαγαζιού. Το καλωσόρισμα και ο εναγκαλισμός των χωριανών αμέσως μου ζεσταίνει την καρδιά και με γεμίζει αυτοπεποίθηση. Μια στιγμή μαζί τους ήταν αρκετή για να δώσει αξία στην υπόλοιπη ημέρα μου.

 Αμέσως μπαίνω στην παρέα τους. Όλοι μαζί, μια παρέα. Έτσι όπως γινόταν πάντοτε και γίνεται μέχρι και σήμερα σ΄ αυτό το μικρό χωριό. Οι συζητήσεις ενδιαφέρουσες. Από επίκαιρα γεγονότα μέχρι και παλιές ιστορίες, χωρίς βεβαίως να λείπουν και τα πειράγματα. Ο καθένας λέει το πρόβλημά του και όλοι μαζί προσπαθούν να βρουν λύση. Η μοναξιά και η πλήξη που επικρατεί στο σπίτι με ένα μαγικό τρόπο εξαφανίζονται, κάνοντας τόπο στην αγάπη και την ζεστασιά.

 Στο βάθος του καφενείου ακούγεται μια απορία:

 - Βγήκε ο Μήτσος;

 - Όχι, απαντάει κάποιος. Είχε πολύ αέρα και άργησε να μπει.

 - Που πήγε ρε παιδιά;   Ρωτώ με απορία σαν μικρό παιδί που ρωτά συνεχώς.

 - Να μαζέψει τα αγκίστρια.

 - Έριξε αγκίστρια χτες με τέτοιο καιρό;   Τόλμησα να ρωτήσω και οι απαντήσεις ήρθαν καταιγιστικές.

 - Τι είχε ο καιρός;

 - Η καλύτερη βραδιά ήταν χτες.

 - Τέτοιες βραδιές θέλει το χέλι.

 - Τα αγκίστρια θέλουν φουρτούνα για να βγουν τα χέλια.   Όπου να ‘ναι θα περάσει.

 Ξαναρώτησα για περισσότερες λεπτομέρειες. Αφού δέχτηκα τα πειράγματά τους έμαθα τελικά ότι τα χέλια ζουν στο βυθό της λίμνης και βγαίνουν στην επιφάνεια του πυθμένα το βράδυ, εφόσον τα νερά είναι θολά, διότι με τον τρόπο αυτό προστατεύονται. Συνθήκες δηλαδή που επικρατούν κυρίως όταν υπάρχει θαλασσοταραχή.

 - Μόνος του πήγε ρε παιδιά; Ρωτώ και πάλι.

 - Ναι μόνος του, μου απαντούν.  Δεν πάει άλλος.  Μόνο αυτός ρίχνει ακόμα αγκίστρια. Είναι ο τελευταίος που ξέρει. Όταν σταματήσει θα χαθούν.

 Το τελευταίο με προβλημάτισε πολύ. Μια τέχνη που ασκείται στο χωριό μας από «πάππου προς πάππου» να χαθεί; Μια παραδοσιακή τέχνη που κράτησε τόσες γενεές και με την οποία οι προγονοί μας θρέψανε τις οικογένειές τους μέχρι και σήμερα; Εμείς που παραλάβαμε αυτό το χωριό, αυτήν την κληρονομιά, πρέπει να κάνουμε κάτι. Να φτιάξουμε ένα βίντεο. Ένα ερασιτεχνικό βίντεο στην μνήμη των παππούδων μας. Να το αφήσουμε κληρονομιά στα παιδιά μας. Να μάθουμε εμείς και οι απόγονοί μας πως δούλευαν οι «παλιοί». Λαός που δεν γνωρίζει το παρελθόν του δεν μπορεί να ελπίζει για το μέλλον του, είπε κάποιος.

 Έτσι συμφωνήθηκε από όλους. Όπως οι αρχαίοι Έλληνες. Καθορίστηκε η ημερομηνία, τακτοποιήθηκαν οι λεπτομέρειες και έμεινε σε εκκρεμότητα η επιστροφή του Μήτσου για να δώσει την συγκατάθεσή του. Μία συγκατάθεση που δεν άργησε να έρθει, καθώς γύρω στις 11:00 εμφανίστηκε στο καφενείο, φανερά καταβεβλημένος, όμως ταυτόχρονα και χαρούμενος γιατί είχε καλή ψαριά.

 Δεν χρειάστηκαν πολλά λόγια. Όπως συμβαίνει πάντοτε σ’ αυτό το χωριό, η ενότητα και η αδελφοσύνη διασφάλισε για μία ακόμη φορά την γρήγορη και άμεση λήψη της απόφασης. Και έτσι ξεκινήσαμε…..

 (Το ανωτέρω κείμενο αποτελεί φανταστική ιστορία που παρομοιάζει και εξηγεί τον τρόπο και τον στόχο της δημιουργίας του παρακάτω βίντεο. Κάθε ομοιότητα με ονόματα και τοποθεσίες είναι εντελώς συμπτωματική)

Χ.Κ.Χ.